Lato w mieście.

Długo mnie nie było- od pewnego czasu co drugi post wrzucany tutaj ma właśnie taki wstęp.
Moje życie zmieniło się o 180 stopni. W niczym nie przypomina już tamtego za czasów mojej najwyższej, blogowej formy. Dzisiejsza noc pełna jest refleksji, a to wszystko za sprawą kilku przeczytanych wpisów na starym, poczciwym photoblogu. Bywam sentymentalna. W oku zakręciła się łezka. Tak bardzo zawładnęła mną tęsknota za tym co już nigdy nie wróci.
Beztroska? Nie ma mowy- nie czuje jej już od dawna. Codzienna proza życia- momentami jest tak bardzo przytłaczająca. 
Ostatnio usłyszałam z ust bardzo bliskiej mi osoby, że kiedy pisałam byłam inna...
Inna znaczy szczęśliwsza, zadowolona, usatysfakcjonowana? Być może miałeś racje. Czuję pustkę.
To nie kwestia braku czasu, to kwestia braku weny... 
Straciłam motywację i chęci. Dla mnie pisanie to forma oczyszczenia umysłu i duszy. Ostatnio zlepek tych kilku liter powstaje w bólu i poczuciu beznadziei.
Kolorowe zdjęcia na instagramie to odskocznia, próba uchwycenia dobrych momentów. Dzisiaj wszyscy żyjemy w fikcji. Czujemy lęk przed prawdziwym życiem, więc uciekamy do tego wirtualnego. Oszukujemy siebie nawzajem. Wstydzimy się prawdziwych emocji, a ja mam to gdzieś... Nie obchodzi mnie co myślicie. Przede mną trudny czas. Natłok obowiązków, ciągłe kryzysy w relacjach z ludźmi. Wiem, że dam radę-  w pojedynkę, bo od pewnego czasu mogę liczyć tylko na siebie. 
Mój umysł to straszny burdel.

Dobranoc.

Proszę, powiedz mi coś czego nie wiem...